Marci Tulli Ciceronis De divinatione liber prior

   

   [1] Vetus opinio est iam usque ab heroicis ducta temporibus, eaque et populi Romani et omnium
   gentium firmata consensu, versari quandam inter homines divinationem, quam Graeci
   μαντική appellant, id est praesensionem et scientiam
   rerum futurarum. Magnifica quaedam res et salutaris, si modo est ulla, quaque proxime ad
   deorum vim natura mortalis possit accedere. Itaque ut alia nos melius multa quam Graeci, sic
   huic praestantissimae rei nomen nostri a divis, Graeci, ut Plato interpretatur, a furore
   duxerunt.

   [2] Gentem quidem nullam video neque tam humanam atque doctam neque tam immanem tamque
   barbaram, quae non significari futura et a quibusdam intellegi praedicique posse censeat.
   Principio Assyrii, ut ab ultimis auctoritatem repetam, propter planitiam magnitudinemque
   regionum quas incolebant, cum caelum ex omni parte patens atque apertum intuerentur,
   traiectiones motusque stellarum observitaverunt, quibus notati, quid cuique significaretur
   memoriae prodiderunt. Qua in natione Chaldaei diuturna observatione siderum scientiam putantur
   effecisse, ut praedici posset, quid cuique eventurum et quo quisque fato natus esset.