Czerwony kapturek

Widziano ją bowiem nierzadko, Jak krząta się przed chatką, w ogródku i na podwórku - W czerwonym
kapturku.

Tak się zwała, jak się zwała, często w niebo spoglądała, w modre niebo, kędy ptaki szybowały pośród
chmurek. teraz wiecie, kto to taki, Czerwony Kapturek.

Pewnego ranka matka rzekła do Czerwonego Kapturka:

„Był gajowy u mnie z wieczora, przyniósł wieści, że babcia jest chora. Trzeba szybko jej zanieść
lekarstwa. Ja nie mogę zostawić gospodarstwa. To przecież niedaleko, skocz do babci, Czerwony
Kapturku. W tym koszyczku jest masło i serek, i leków różnych szereg… Nie trać, córeczko, czasu,
leć do babci, do lasu.

Idź prosto, jak ta ścieżka, Nie zbaczaj tylko z drogi, Bo tam w borze wilk mieszka, wilk okrutny i
srogi! Słuchaj mojej przestrogi.”

Biegnie Czerwony Kapturek, Jak przykazała matka, Nie zbiera ptasich piórek, Nie zrywa nawet
kwiatka.

Gil:

"Piu-piu! Fiu-fiu! Tu gil! Tu-tu, tu-tu, Tryl-tryl! Czerwony Kaptur-tur-tur, Uważaj, tu bór, tu
bór, Tu bór, tu las, tu lis. Lis by cię chętnie zgryzł, I lis, i każdy zwierz. Śpiesz się,
dziewczynko, śpiesz! Piu-piu! Fiu-fiu! Tryl-tryl! Tu-tu, tu-tu, Tu gil!"

Wtem, kiedy śpiew gila zmilkł, zatrzeszczał w pobliżu krzak i zza krzaka wychylił się wilk:

"Witam cię, mój prześliczny Czerwony Kapturku, nie bój się moich ząbków i moich pazurków. Oczernili
mnie ludzie przed tobą, A ja jestem niewinną osobą, Ja wywodzę się z takich wilków, Co nie krzywdzą
nawet motylków. Ja mięsa po prostu nie trawię, Poprzestaję na jagodach i trawie. A co ludzie mówią
- to plotki.

Czerwony Kapturek:

"Panie wilku, ja idę do babci, Babcia chora i czeka od rana..."

Wilk:

"A gdzie mieszka babunia kochana?",

Czerwony Kapturek:

"Za polaną, przy siódmym pagórku..."

Wilk:

"No to śpiesz się, Czerwony Kapturku."

Czerwony Kapturek:

"Babcia czeka od godzin już kilku. Muszę lecieć, pa-pa, panie wilku!"

Biegnie Czerwony Kapturek, biegnie prosto przed siebie. Wilk spoglądał z daleka, postał jeszcze z
minutę i popędził na przełaj, skrótem. Mknął szybko borem-lasem, Tak podśpiewując basem:

"W las dam nurka I Kapturka Sprytnie zmylę. W mą pułapkę Złapię babkę Już za chwilę.

Wilk stanął przy siódmym pagórku, podwinął pod siebie ogon, Rozejrzał się, czy nie ma nikogo, I do
babci w okienko zapukał.

Babcia:

"Kto to puka? I czego tu szuka?"

Wilk:

"To ja, babciu, Czerwony Kapturek. Borem-lasem przybiegłam tu sama, z lekarstwami przysyła mnie
mama."

Babcia:

"Jakiś dziwny masz głos..."

Wilk:

"Bo mam chrypkę..."

Babcia:

"Nie zdążyłam cię dojrzeć przez szybkę, Chodź do okna..."

Wilk:

"Niestety nie mogę, Bo po drodze zraniłam się w nogę, Ledwo stoję... Ach, wpuść, babciu miła!"

No, i babcia drzwi otworzyła. Możecie sobie wyobrazić, co się wtedy stało!

Powiem krótko: wilczysko się wdarło I ryknęło:

"Mam chrapkę Na babkę! Gdy w brzuchu burczy, Dostaję kurczy I jem wszystko, że aż furczy!"

To rzekłszy wilk połknął staruszkę. Ale kiszki wciąż grały mu marsza, bowiem babcia, osoba starsza,
Była koścista i chuda, więc mu obiad nie bardzo się udał.

Wilk:

"Brzuch mam pusty po takiej potrawie. Przyjdzie wnuczka, to sobie poprawię

Czerwony Kapturek:

" O, już chatka babuni! Na dachu wiewiórka... Rzuca we mnie orzechy... Może właśnie z uciechy? Nie.
Złości się jak jędza. Po prostu mnie odpędza. Wiewiórko, cóż to znaczy? Witałaś mnie dawniej
inaczej. Powiem babci, dostaniesz burę..."

Wilk:

"Kto tam?"

Czerwony Kapturek:

"Ja, Czerwony Kapturek. Borem-lasem przybiegłam tu sama, Z lekarstwami przysyła mnie mama."

Wilk:

"Wejdź, kochanie..."

Czerwony Kapturek:

"Już idę, już lecę... Babciu, może zapalić świecę?"

Wilk:

"Nie, ja wolę, kiedy jest ciemno. Chodź, Kapturku, przywitaj się ze mną."

Czerwony Kapturek:

"Babciu, taki dziwny masz głos. Dlaczego mówisz przez nos?"

Wilk:

"Jesteś głupia... Ugryzła mnie osa... A zresztą... nie wtrącaj się do mego nosa."

Czerwony Kapturek:

"Babciu, dlaczego jesteś taka zła?"

Wilk:

"Boś za długo do mnie szła, Zresztą... nie pytaj już więcej..."

Czerwony Kapturek:

"Babciu, a gdzie twoje ręce?"

Wilk:

"Pod pierzyną, bo mi marzną na zimnie, Przestań pytać i usiądź tu przy mnie."

Czerwony Kapturek:

"Babciu... ja trochę się boję, Bo te zęby są jakieś nie twoje..."

Wilk:

"Dobre są każde zęby, Które prowadzą do gęby, A że jeść tymi zębami wygodnie, Zaraz ci udowodnię!"

To rzekłszy wilk połknął dziewczynkę. Oblizał się, jęzorem mlasnął, wlazł pod pierzynę i zasnął.

Ale to, moi drodzy, nie koniec. O, nie! Bo właśnie z dąbrowy szedł w tamte strony gajowy.
Posłuchał, co gil wyśpiewał, posłuchał, co szumią drzewa, potem jeszcze przybiegła wiewiórka... I
tak się dowiedział o losie Czerwonego Kapturka.

Idzie gajowy, patrzy przez szybkę... O, tu potrzebne działanie szybkie! Wchodzi do środka, zapałką
świeci! I cóż zobaczył? Wilk pod pierzyną spokojnie chrapie.

Gajowy mu do gardła przystawił strzelbę:

"Hej, wilku bury! Łapy do góry! Coś zrobił z babcią i Czerwonym Kapturkiem? Oddawaj je, bo ci szyję
kulami przeszyję!"

Wilk:

"Ojej! Po co tyle hałasu? Zapomniałem wrócić do lasu, zaspałem, bo myślałem, że to niedziela.
Błagam, niech pan nie strzela, Litości, panie gajowy!"

Gajowy:

"O litości nie ma mowy! Będziesz miał, wilku, nauczkę! Oddawaj tu babcię i wnuczkę! Liczę do
trzech, a potem..."

Wilk:

"Już je oddaję z powrotem, Tylko niech pan tę lufę odsunie…"

Z paszczy wyskoczyły mu obie, nienaruszone, a przy tym W stanie całkiem przyzwoitym. Babcia nawet
uzdrowiona. Czerwonego Kapturka chwyciła w ramiona i tak się całowały, ściskały, cieszyły, że
odzyskały zaraz i humor, i siły. Potem się gajowemu rzuciły na szyję.

Babcia i Czerwony Kapturek:

"Niech nam pan gajowy Sto lat albo i więcej żyje!"