Skazani na miasto


Dostałeś się na studia i wyjeżdżasz z domu w szeroki świat. Trochę się boisz, a trochę cieszysz.
Ale jedno jest pewne: masz już wreszcie tę upragnioną wolność. Ciekawe, co z nią zrobisz?


Największy szok, jakiego doświadczysz w pierwszych dniach studiowania, wcale nie będzie spowodowany
widokiem ogromnych mas ludzi, w zawrotnym tempie przelewających się po ulicach, ani
obezwładniającym smrodem spalin, ale faktem, że nikt się tobą nie interesuje. Nikogo nie
obchodzisz. O wszystko musisz walczyć samotnie. Inaczej odpadniesz z gry. Dlatego zapomnij na razie
o jakiś głębszych refleksjach w stylu: co ja tu robię, może to był błąd, ale skup się na tym, jak
przetrwać w tej miejskiej dżungli.


Najtrudniej rodzicom

Wasi rodzice najchętniej pojechaliby z wami.

Po wypuszczeniu pociechy w szeroki świat, wszyscy rodzice przeżywają bardzo poważny kryzys
psychiczny, który fachowo nazywa się syndromem pustego gniazda. Dotychczas mieli cel w życiu –
wychowanie ciebie. A gdy cię już nie ma, co mają ze sobą począć?

Twoje problemy to pestka w porównaniu z tym, co przeżywają rodzice.


Kompleks małego miasteczka

Nie popełniaj oczywistych błędów, z których najpoważniejszym jest wstydzenie się samego siebie.
Jesteś ze wsi? Z małego miasteczka, o którym nikt nie słyszał? Bardzo dobrze! Od razu to wszystkim
powiedz. Ale nie w formie przepraszam, że żyję. Współczuj tym urodzonym w mieście, że tak cierpią.
Pokaż wszystkim na mapie, gdzie się urodziłeś. Powieś nad łóżkiem zdjęcie wcale nie licealnej
sympatii, ale ukochanej jabłoni w sadzie babci. Bądź dumny ze swoich korzeni. Najlepszy na bardzo
agresywnych osobników, najczęściej warszawiaków (Boże, przebacz im) jest taki sposób: Jesteś z
Warszawy? Ja pochodzę z Kalnika, który leży między Morągiem a Pasłękiem. Jest tam taka cisza
wieczorami...

Żadnych kompleksów, pamietaj!



Ewa Nowak

Cogito nr 12, 2001