Iñaki Zubeldia
Estibalitz Jalón
KATALINA
KONTALARI
«Garai batean, amona mantal luzea zomorro txiki
bat zen, iglu baten itxurakoa, baina hego zurixkak zeuzkan
ia kolorerik gabekoak. Egun batean, marrubiak topatu
zituen belazean. Jan eta jan aritu zen, tripa bete arte
eta lo geratu zen. Hiru egun pasatu zituen lotan.
Esnatzerakoan, bere hegoek kolore gorri bizi-bizia zuten,
puntutxo beltzez apainduta.
Aspaldi hartan, mendiko belaze batean,
txitxarra zahar bat bizi zen.
Katalina zuen izena eta oso berritsua zen.
Egunero-egunero, antzinako istorioak kontatzen
zizkien bere bizilagunei, haurtzaroan berari amonak
kontatutakoak.
Behin batean, Katalina txitxarrak istorio hauxe
kontatu zien inguruko zomorroei:
Haren senitartekoek inbidia sentitu zuten, kolore eder
hura ikusita, eta marrubiak jan zituzten tripa puztu arte.
Lozorrotik irtetean, haiek ere marrubien kolore gorriz
eta puntutxo beltzez apainduta esnatu ziren.
Ordutik aurrera, amona mantangorri deitzen zaie
eta orain askoz politagoak dira. Umeei asko
gustatzen zaie haiekin jolastea.»
Zomorro guztiek ahozabalik entzun zuten
amona mantangorrien ipuina eta txalo beroa
jo zioten Katalina txitxarrari ipuina bukatzean.
Matxin hankaluzeak izan ezik.
–Zergatik ez duzu kontatzen hankaluzeon ipuinen bat?
–erregutu zion Katalinari.
–Zuek ez daukazuelako kontatzeko moduko istoriorik!
–Katalinak, haserre antzean.
–Ba…, egunen batean, gure historia kontatu beharko duzu.
Beste animaliek errukiz begiratu zioten
Matxin hankaluzeari, oso traketsa
eta baldarra baitzen eta ez baitzeukan
besteentzat deigarri izan zitekeen ezer.
Hurrengo goizean, pagoaren itzalpean,
bildu ziren zomorroak, eta Katalina txitxarrak
tximeletaren ipuina kontatu zien.
«Aspaldi hartan, tximeleta bat burumakur
eta kopetilun ibiltzen zen, hegoak errauts
kolorekoak zeuzkalako eta besteak bezain
polita ez zelako.
Baina egun batez nekatu egin zen hegan
ibiltzeaz eta lore koloretsuen artean pausatu
zen atseden hartzeko. Loreen edertasuna
ikustean, negarrez hasi zen.
Haren malkoak loreen gainera erori ziren, eta loreen
koloreak hegoetan itsatsi zitzaizkion, tximeleta batek
sekula izan dituen kolorerik ederrenak hartuz.
Beste zomorroengana itzuli zenean, haiek ezin izan
zuten harridura ezkutatu:
–Ooo! –oihukatu zuten zorabiaturik.
Orain, belazeko tximeletarik ederrena zen, eta agian,
munduko politena ere bai.»
Berriro ere zomorroen esker oneko txalo hotsak
entzun ziren. Eta Matxin hankaluzearen kexua.
–Noiz hitz egin behar duzu hankaluzeei buruz?
Txitxarra zaharrak ez zion begiratu ere egin
eta atseden hartzera joan zen. Kilkerraren kantu
hotsak bakarrik alaitu zuen belazea.
Orduan hankaluzeak txingurri saiatua ikusi zuen,
gari alea bizkarrean zuela, inurritegirantz.
Gosea sentitu zuen Matxinek eta belar goxoenak
bilatzen hasi zen sabeleko zulo hura estaltzeko.
Landare berde bat aurkitu zuen, eta mendiko belar
goxoena izango zelakoan irentsi egin zuen.
Landare itxurako zera kiribildu hura malguki txiki
bat zen, norbaitek mendian galdutakoa.
Irentsi orduko, Matxin izugarrizko saltoak ematen
hasi zen. Beste zomorroei iruditu zitzaien mendiz
mendi joango zela salto haiekin.
Eta handik aurrera Matxinsalto deitu zioten.
Matxinek egin zezakeena ikusita, haren senideek
laguntza eskatu zioten. Egun batzuk geroago haiek
ere saltoka hasi ziren. Konturatu ziren beren
atzeko hanka luzeak ez zirela arrastaka eramateko,
saltoak egiteko baizik!
Belazeko beste zomorroek barre ugari egin zuten
ibilera xelebre hura ikusita. Baina, berehala
matxinsaltoei inbidia galanta izan zieten.
Intsektuen Joko Olinpikoak jokatu zirenean,
hankaluzeek jauzi proba guztiak irabazi zituzten.
Orain denek miresten zituzten matxinsaltoak.
Katalina txitxarrak hankaluzeari barkamena
eskatu eta hurrengo bilerara gonbidatu zuen.
Han kontatu zien matxinsaltoaren historia
belazeko zomorro txikienei.
Ordutik aurrera, matxinsaltoen historia milaka
aldiz entzun zen belazean Katalinaren ahotik,
eta horrela, ahoz aho, guganaino iritsi da.
Album ilustratu honek Nafarroako Gobernuaren laguntza jaso du.
© Testua: Iñaki Zubeldia, 2009
© Irudiak: Estibalitz Jalón, 2009
© Argitalpen hau:
Faktoria K de libros Kalandraka argitaletxearen atal bat da
Gráficas Anduriña-n inprimatua, España
Lehen argitalpena: ekaina, 2010
ISBN:
LG:
Eskubide guztiak erreserbaturik
Pamiela etxea, 2010
Agustindarren industrialdea/Soltxate
G kalea, B6 nabea - 31013 Iruñea
pamiela@pamiela.com
www.pamiela.com
Kalandraka Editora, 2010
Italia 37 - 36162 Pontevedra
Telf.: 986 860 276
faktoria@faktoriakdelibros.com
www. faktoriakdelibros.com
Katalina kontalari liburua haurrentzako album ilustratuak
sortzeko III. Etxepare Bekarekin saritua izan zen 2009. urtean