Sophocles ad summam senectutem tragoedias faciebat, videbatur autem rem familiarem neglegere
propter studium. Itaque filii eius in ius eum vocabant. His verbis iudices orabant: „Removete
patrem insanientem a re familiari!“ Tum senex tragoediam illam praeclaram, Oedipum, iudicibus
recitans, quaerebat: „Num hoc carmen insanientis videtur?“ Postea sententiis iudicum liberabatur.



Diogenes moriens dicebat: „ Proiicite me, ne in sepulcro ponar!“ Tum amici: „Volucribusne et
feris?“ Ille inquit: „ Minime, sed telum propter me ponite, feras a me abigam.“ Illi respondebant:
„Quomodo hoc facies? Non enim senties.“ Diogenes: „Quid mihi ferarum dentes et volucrum rostra
nocebunt, nihil sentienti?“



Memorabile erat responsum illud Anaxagorae philosophi. Is enim moriens, quaerentibus amicis: „Visne
in patriam auferri?“ inquit: „Minime, undique enim ad inferos eadem est via.“



Iuvenis quidam diu apud Zenonem philosophum vivebat. Postea domum tandem reveniebat. Pater eum his
verbis percontabatur: „Quid discebas, mi fili?“ Contra filius: „hoc tibi, pater, moribus meis
monstrabo.“ Hoc responsum pater aegerrime ferens eum flagellabat. Inquit filius: „Iram patris ferre
discebam.“



Dionysius tyrannus, cum apud Lacedaemonios epulabat, querebatur: „Iure hoc nigro minime delector.“
Nam apud mensas publicas Spartae ius nigrum, panem, fructus comedunt; lac et aqua bibitur. Tum
coquus respondit: „ Minime mirum est, condimenta enim desunt. Haec autem condimenta sunt labores,
cursus, fames, sitis. Sine his nemo hoc iure delectari potest.“