Decimus Magnus Ausonius

Cento Nuptialis

                          Postquam est in thalami pendentia pumice tecta
                          perventum, | licito tandem | sermone fruuntur.
                         Congressi iungunt dextras | stratisque reponunt.
                             At Cytherea novas artes | et pronuba Iuno
                           sollicitat suadetque ignota lacessere bella.
                          Ille ubi complexu | molli fovet, atque repente
                           accepit solitam flammam | lectumque iugalem:
                          «O virgo, nova mi facies, | gratissima coniunx,
                            venisti tandem, mea sola et sera voluptas.
                           O dulcis coniunx, non haec sine numine divum
                          proveniunt. | Placitone etiam pugnabis amori?»
                               Talia dicentem iamdudum aversa tuetur
                           cunctaturque metu telumque instare tremiscit
                       spemque metumque inter | funditque has ore loquellas:
                           «Per te, per, qui te talem genuere, parentes,
                             o formose puer, | noctem non amplius unam
                       hanc tu, oro, solare inopem et | miserere precantis.
                          Succidimus: non lingua valet, non corpore notae
                          suffěciunt vires, nec vox aut verba secuntur».
                           Ille autem: «causas nequiquam nectis inanes»,
                          praecipitatque moras omnes | solvitque pudorem.



Prudentius



HYMNUS MATUTINUS



Nox et tenebrae et nubila,

confusa mundi et turbida,

lux intrat, albescit polus,

Christus venit, discedite.



 Caligo terrae scinditur

percussa solis spiculo,

rebusque iam color redit

vultu nitentis sideris.


Sic nostra mox obscuritas

fraudisque pectus conscium

ruptis retectum nubibus

regnante pallescit Deo.


Tunc non licebit claudere

quod quisque fuscum cogitat,

sed mane clarescent novo

secreta mentis prodita.


Fur ante lucem squalido

inpune peccat tempore,

sed lux dolis contraria

 latere furtum non sinit.


Versuta fraus et callida

amat tenebris obtegi,

aptamque noctem turpibus

adulter occultus fovet.


 Sol ecce surgit igneus,

piget, pudescit, paenitet,

nec teste quisquam lumine

peccare constanter potest.


Quis mane sumptis nequiter

 non erubescit poculis,

cum fit libido temperans

castumque nugator sapit?


Nunc, nunc severum vivitur,

nunc nemo tentat ludicrum,

 inepta nunc omnes sua

vultu colorant serio.



Haec hora cunctis utilis,

qua quisque, quod studet, gerat,

miles, togatus, navita,

opifex, arator, institor.


Illum forensis gloria,

hunc triste raptat classicum,

mercator hinc ac rusticus

avara suspirant lucra.


 At nos lucelli ac faenoris

fandique prorsus nescii,

nec arte fortes bellica,

te, Christe, solum novimus.


Te mente pura et simplici,

te voce, te cantu pio

rogare curvato genu

flendo et canendo discimus.


His nos lucramur quaestibus,

hac arte tantum vivimus,

haec inchoamus munera,

cum sol resurgens emicat.


Intende nostris sensibus,

vitamque totam dispice,

sunt multa fucis inlita,

quae luce purgentur tua.


Durare nos tales iube,

quales, remotis sordibus

nitere pridem iusseras,

Iordane tinctos flumine.


 Quodcumque nox mundi dehinc

infecit atris nubibus,

tu, rex Eoi sideris,

vultu sereno inlumina.


Tu sancte, qui taetram picem

candore tingis lacteo

ebenoque crystallum facis,

delicta terge livida.


.