Polska da się lubić


Mówimy o niej niechętnie: „ten kraj”. A jak Polskę widzą osiedleni tu obcokrajowcy?


Znany z programu „Europa da się lubić” Anglik Steve Terret jest prawnikiem, 8 lat był wykładowcą
uniwersytetu w Liverpoolu, a gdy składał podanie o pracę na renomowanym Uniwersytecie Cambridge,
czynił to od razu z myślą, że będzie to praca w Polsce. – Chciałem zrobić coś egzotycznego – śmieje
się Anglik. I rzeczywiście, Steve jest przedstawicielem Cambridge przy Uniwersytecie Warszawskim.

– Zwykle do takiej pracy wyjeżdża się na rok. Więc ja już po raz dziewiąty ryzykuję ten jeden rok –
dodaje.

– Najpierw zakochałem się w Polsce, a potem w Polce – mówi Steve. – Każdy Anglik, który na 5 minut
wyjdzie na Krakowskie Przedmieście albo jakąkolwiek inną polską ulicę, musi się zakochać – twierdzi
Terret.



Jagiełło jest fajny chłopak


– Podoba mi się tutaj podejście do życia. Chociaż Polska ma smutną, ekscytującą, a czasem tragiczną
historię, to Polacy mają w sobie ogień – mówi Anglik, dodając, że do naszego kraju nie zrażają go
takie doświadczenia, jak to z babcią pchającą się łokciami w zatłoczonym autobusie.

– Czy mam jakieś ulubione miejsce w Polsce? Tak! – kanapę, na której siedzę z żoną przed
telewizorem – śmieje się Anglik. Uwielbiam Zakopane, Mazury, Kaszuby i Poznań.

– Jeśli Polak siedzi przy piwie z innym Polakiem, to nigdy nie powie: „ale mamy wspaniały kraj!”.
Tak samo, jeśli siedzi przy piwie z Anglikiem czy Francuzem. Ale gdyby ten Anglik czy Francuz
powiedział, że mu się w Polsce nie podoba, to Polaka od razu stawia to na baczność i jest gotowy
bronić Polski do krwi ostatniej – mówi Terret. – Polak lubi Polskę, ale boi się to powiedzieć.
Łatwiej mu być pesymistą – uważa Brytyjczyk.


Steve Terret nie dziwi się Polakom wyjeżdżającym do jego kraju, bo wie, że stoją za tym przyczyny
ekonomiczne. – Jagiełło jest fajny chłopak, ale królowa Elżbieta jest trochę więcej warta – mówi.


Rodzina, imprezy i śpiew


Z kolei jego kolega z telewizyjnego programu Paolo Cozza, także prawnik z wykształcenia, uważa, że
jak robić interesy, to w Polsce. – Każdy, kto ma dobre oczy, inne niż polskie, ten widzi, że tu są
perspektywy, jest wielki potencjał – uważa Paolo, który od kilkunastu lat próbuje w naszym kraju
sił w branży motoryzacyjnej. – Jak się tu robi interesy? Przez kontakt osobisty. To trudny rynek,
bardzo szybko się rozwijający – dodaje.


Paolo po raz pierwszy przyjechał do Polski w 1992 r. – Polacy pasują do mojego charakteru. Potrafią
kombinować, cenią gościnność, rodzinę, imprezy, śpiew. Są podobni do Włochów, tylko mniej
spontaniczni – uważa Paolo Cozza. Dodaje, że z początku uderzyło go, że Polacy to ludzie mili, z
sercem. – Teraz są mniej życzliwi, bo są bardzo zajęci – dodaje Włoch. Wspomina, że gdy przyjechał
kilkanaście lat temu do Polski, dało się odczuć, że to czasy historycznego przełomu, że Polacy
zaczynają naprawdę żyć. – Popatrzcie, jak wygląda Polska teraz, a jak wyglądała kilkanaście lat
temu. Różnica jest ogromna! – mówi Paolo.


Wariat


Dziwi go, że Polacy nie lubią swojego kraju. – Mówią mi: „Ty jesteś wariat! Po co tu przyjechałeś,
we Włoszech jest tak pięknie!”. Od Włocha nie słyszałem czegoś podobnego. Bo to jest taki polski
problem narodowy – narzekanie. I wiara, że poza Polską jest lepiej. A tak nie jest. Tylko że Polacy
sami muszą do tego dojść – mówi Paolo.


Mimo to uważa, że Polacy są patriotami. – To widać, jak jakiś Polak wygrywa w sporcie. Wtedy od
razu pojawiają się biało-czerwone flagi. A pamiętacie medale Otylii? Od razu wszyscy byli fanami
pływania – mówi Paolo Cozza.


Francuz nie pies


Laurent Nal jest Francuzem z Marsylii. W bajkowej scenerii tamtejszych gór poznał swoją przyszłą
żonę Grażynę.


Gdy mówił, że przyjedzie za mną do Polski, tłumaczyłam, że nie zdaje sobie sprawy z tutejszych
realiów życia – mówi Grażyna Nal.


Ten jednak po kilku miesiącach przyjechał. Sypiał w schroniskach młodzieżowych. Kiedyś znalazł w
książce telefonicznej numer do pewnego schroniska. Zadzwonił i spytał, czy są w nim wolne miejsca,
a gdy okazało się, że tak, zapytał, czy może w nim zanocować. „Nie” – padła odpowiedź. Francuz
poczuł się szykanowany. Przeszło mu, gdy okazało się, że to było schronisko dla... psów. Znalazł
pracę wykładowcy informatyki na Politechnice Śląskiej. Zarabiał mniej niż 10 proc. tego, co we
Francji. „Jak ja o tym powiem ojcu?” – zastanawiał się Laurent. Za to zaczęło mu się układać z
Grażyną. Gdy zobaczyła, jak godzinami czeka na nią na dworcu z kwiatami, serce jej zmiękło. Dziś
mieszkają pod Rybnikiem, mają czwórkę dzieci.