Ἆσμα τοῦ Ἀρμούρη[1]

                                            (απόσπασμα)


Σήμερον ἄλλος οὐρανός, σήμερον ἄλλη ἡμέρα,

Σήμερον τὰ ἀρχοντόπουλα θέλουν καβαλικεύσει·

Μόνον τοῦ κὺρ Ἀρμούρη ὁ υἱὸς οὐδὲν καβαλικεύει.

Καὶ τότε πάλιν τὸ παιδὶν ’ς τὴν μάναν του ὑπαγαίνει·

«Νὰ ’πιχαρῆς τὰ ἀδέλφια μου, μάνα, ἄς καβαλικεύσω.                          5

νὰ ἰδῇς καὶ τὸν πατέρα μου, μάνα, ἂς καβαλικεύσω».
Καὶ τότε πάλι ἡ μάνα του τοῦ Ἀρμούρη συντυχαίνει:
«Ἐσὺ μικρὸν καὶ ἀνέλικον, καβάλα δὲν σὲ πρέπει.
Ἀμὴ ἂν θέλῃς, υἱὲ καλέ, διὰ νὰ καβαλικεύσῃς,
εἰς τὸ ἀνώγαιον κρέμεται τὸ κοντάριν τοῦ πατρός σου,                         10
τὸ ἅρπαξεν ὁ κύρης σου ἐκ τὴν Βαβυλωνίαν,
ἀπάνω κάτω ὁλόχρυσον διὰ λίθου μαργαρίτου·
καὶ ἂν τὸ λυγίσῃς μιὰν φοράν, καὶ ἂν τὸ λυγίσῃς δύο,
ἂν τὸ λυγίσῃς τρεῖς φορές, τότε ἄς καβαλικεύσῃς».
Καὶ τότε πάλιν τὸ παιδίν, τὸ Μικροαρμουροπούλιν,                                15
κλαίοντας τὴν σκάλα ἀνέβαινε, γελῶντας κατεβαίνει.
Προτοῦ τὸ πιάσῃ ἐπιάνετον, προτοῦ τὸ σείσῃ ἐσειέτον,
εἰς τὸν βραχίονα τό ’δεσεν, κ’ ἐσείστη, κ’ ἐλυγίστη.
Καὶ τότε πάλιν τὸ παιδὶν ’ς τὴν μάναν του ὑπαγαίνει.
«Θέλεις, θέλεις, ἡ μάνα μου, νὰ τὸ τσακίσω ὀμπρός σου;»                                20
Καὶ τότε πάλι ἡ μάνα του τοὺς ἄρχοντας ἐλάλει:
«Ἄμετε, ἰδέτε, οἱ ἄρχοντες, καὶ στρώσετε τὸν μαῦρον·
στρώσετε πάλιν, ἄρχοντες, τὸν μαῦρον τοῦ πατρός του,
ὁποὺ ἔχει χρόνους δώδεκα, εἰς νερὸν σιμὰ οὐκ ἐπῆεν,
ὁποὺ ἔχει χρόνους δώδεκα, οὐδὲν καβαλικεύθη,                                               25
καὶ τρώει τὸ καρφοπέταλον, στέκει παλουκωμένον».
Ἐδιέβησαν οἱ ἄρχοντες καὶ στρώνουν του τὸν μαῦρον,
ἔδωκεν ’ς τοὺς βραχίονες του καὶ εὑρέθη καβαλάρης.

Ὥστε νὰ εἴπῃ «ἔχετε ὑγείαν», ἐδιέβη τριάντα μίλια,
ὥστε νὰ τοῦ ἀπιλογηθοῦν, ἄλλα ἑξῆντα πέντε.                                     30
Ἐκεῖ ἀνεβοκατέβαινε ἀντίπερα τοῦ Ἀφράτη,
ἀνέβη καὶ ἐκατέβη τον, πόρον οὐδὲν εὑρίσκει.
Σαρακηνὸς ἀντίπερα στέκει καὶ ἀναγελᾶ τον:
«Σαρακηνοὶ ἔχουσιν φαρία τὰ διώχνουν τοὺς ἀέρας,
τὴν φάσσαν καὶ τὴν πέρδικαν ἀπὸ πτεροῦ τὴν παίρνουν,                                 35
καὶ τὸν λαγὸν ’ς τὸ ἀνήφορον ἀπὸ δρομοῦ τὸν σώνουν,
κρατοῦν καὶ κολακεύουν τα καὶ πάλι ἐξαπολοῦν τα,
καὶ πάλιν δὲ ὅταν τοὺς φανῆ, τρέχουσιν, πιάνουσίν τα,
καὶ τὸν Ἀφράτην ποταμὸν οὐκ ἠμποροῦν περᾶσαι,
καὶ ἐσὺ μὲ τὸ παρίππιν σου θέλεις νὰ τὸν περάσης;»                          40
________________________________

[1]              In: Στ. Αλεξίου, Βασίλειος Διγενής Ακρίτης, Athen 1985, 171-172