Překlad: R. Dostálová: Odysseas Elytis, Bláznivý granátovník, Praha 2003.
Η Μαρίνα των βράχωνΈχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα πού γύριζες Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της Χίμαιρας Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση! Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα διοσμαρίνια Μα πού γύριζες Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας Σού 'λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων Ή πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου. Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα πού γύριζες Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα Ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών Όπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας. ’Aκουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα Έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη. Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές Ή για να πας καβάλα στον μαΐστρο. Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμα σου. |
Marina skalMáš na rtech chuť bouře – kde ses jen toulala Po celý den v drsném snění skal a moře Vítr nesoucí orla obnažoval pahorky Obnažoval až k dřeni kosti tvou touhu Panenky tvých očí přijímaly poselství Chiméry A čarami pěny zaplavovaly vzpomínku! Kde je známá vzhůru se vinoucí stezka krátkého září Kde sis hrávala na zarudlé půdě s pohledem upřeným Do modrých hájů druhých dívek A do zákoutí kde tvé přítelkyně nechávaly náruče rozmarýnu – Ale kde ses jen toulala Po celou noc v drsném snění skal a moře Říkal jsem ti abys počítala jasné dny v nahotě moře Aby ses ležíc naznak radovala z rozbřesku věcí Nebo aby ses opět toulala po žlutých pláních Se světlem trojlístku na prsou – hrdinko jambu Máš na rtech chuť bouře Šaty rudé jako krev Hluboko ve zlatém létě a ve vůni hyacintů – kde ses jen toulala Když jsi sestoupila k břehům zálivu s oblázky Byla tam chladná slaná mořská voda Ale ještě hlouběji krvácející lidský cit A úžasem jsi rozpřáhla ruce a pronesla jsi jeho jméno Lehounce jsi vystoupila až k průzračné hlubině Kde zářila tvoje vlastní mořská hvězda. Slyš, slovo je rozvahou stáří A čas je podivný sochař lidí Nad ním stojí slunce šelma naděje A ty blízko něho svíráš lásku S trpkou chutí bouře na rtech. Už nikdy nepoznáš tak plná jasu jiné léto V němž by řeky obracely svůj tok A nesly tě zpět k své matce Abys znovu líbala jiné třešně Aby sis osedlal severní vítr Opřená o skály bez včerejška a zítřka O nebezpečné skály s vlasy rozevlátými bouří Dáš sbohem své hádance. |
Από το Άξιον ΕστίΤη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική. το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου… Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου… Εκεί σπάροι και πέρκες ανεμόδαρτα ρήματα ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε σφουγγάρια, μέδουσες με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη… Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη… Εκεί ρόδια, κυδώνια θεοί μελαχροινοί, θείοι κ' εξάδελφοι το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια. Και πνοές από τη ρεμματιά ευωδιάζοντας λυγαριά και σχίνο σπάρτο και πιπερόριζα με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι… Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!.. Εκεί δάφνες και βάγια θυμιατό και λιβάνισμα τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα , κνίσες, τσουγκρίσματα και Χριστός Ανέστη με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων! Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου… Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του "Υμνου !.. |
Z básně Hodno jestŘecký jazyk mi do vínku byl dán a chudý dům na Homérově břehu Má jediná starost – můj jazyk na Homérově břehu Tam si hrají pražmy a okouni slova větrem šlehaná V srdci se vzdouvají zelenomodré příboje mořské houby a medúzy a první slova Sirén růžové mušle a první temné zachvění. Má jediná starost – můj jazyk a první temné zachvění Tam rostou granátovníky zrají kdoule osmahlí bozi strýci a bratranci vlévají olej do olbřímích kádí od břehů říčky nesou vánky vůni vrboví a rákosí kručinky a zázvoru při prvních trylcích pěnkavy, sladce zazní žalmy a poprvé i Gloria. Má jediná starost – můj jazyk a první Gloria! Tam rostl vavřín a palmy vonný dým kadidla požehnal bojům i zbrani Země prostřená ubrusem vinice pečeně, přípitky „Kristus vstal z mrtvých“ při první salvě Řeků. Velikonoční hostina s prvními slovy Hymny Má jediná starost – můj jazyk a první slova Hymny! |